«Υπάρχει μια επιθυμία για ανατροπή στη Γαλλία, αλλά από την ανάποδη: στο μεγαλείο του εγκλήματος και στη μικροπρέπεια της πολιτικής», γράφει σε άρθρο του o Φραντσέσκο Μέρλο της La Repubblica.

«Ληστές ξάφρισαν το Λούβρο “χωρίς όπλα, χωρίς βία και δίχως μίσος”, ενώ τα όπλα, η βία και το μίσος ενυπάρχουν στη φυλάκιση ενός πρώην προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας. Υπάρχει η εξόντωση του κράτους που φυλακίζει το κράτος, το οποίο εν τω μεταξύ ταπεινώνεται και από τη μικρότητα μιας θνησιγενούς κυβέρνησης», προσθέτει, σχολιάζοντας από κοινού την «κλοπή του αιώνα» στο Μουσείο του Λούβρου το πρωί της περασμένης Κυριακής και τη φυλάκιση του Νικολά Σαρκοζί το πρωί της Τρίτης.

Μεταξύ των πολλών αξιοσημείωτων λεπτομερειών της κλοπής των κοσμημάτων του Ναπολέοντα, ο Φραντσέσκο Μέρλο ξεχωρίζει καταρχάς εκείνο το φορτηγάκι με τον φορητό γερανό παρκαρισμένο στην άκρη του δρόμου πάνω στο πεζοδρόμιο, ακριβώς δίπλα στο μεγαλύτερο μουσείο της Ευρώπης, στην καρδιά του Παρισιού.

Εντύπωση στον ιταλό αρθρογράφο και συγγραφέα προκάλεσε επίσης η πραγματικά «ανατρεπτική» χρήση των «gilets jaunes», δηλαδή των κίτρινων γιλέκων που φόρεσαν οι ληστές, όχι για να επιτεθούν στην αστυνομία, αλλά για να την ξεγελάσουν, ως «φιλειρηνικοί εργάτες της κλοπής».

Οσο για τις συγκρίσεις των πραγματικών ληστών με τους φανταστικούς Αρσέν Λουπέν και Φαντομά, σύμφωνα με τον Φραντσέσκο Μέρλο δεν στέκουν, γιατί στην προκειμένη δεν έγινε πραγματικότητα η μυθοπλασία: «Η επινόηση του τζέντλεμαν κλέφτη δεν ξεπερνά τη σύγκριση με την επιστροφή του μύθου του Αλμπέρ Σπατζαρί […] ο οποίος ήταν πραγματικά ένας τζέντλεμαν κλέφτης, και, ως εκ τούτου, είναι μια πραγματικότητα που γίνεται μια άλλη πραγματικότητα, αφού έχει εμπνεύσει όλα τα είδη μυθοπλασίας», γράφει.

Οσο για τον Αλμπέρ Σπατζαρί, υπήρξε ο εγκέφαλος μιας άλλης «ληστείας του αιώνα», στην έδρα της Société Générale στη Νίκαια, το καλοκαίρι του 1976: αφού ο βετεράνος του πολέμου της Ινδοκίνας και πρώην μέλος της ακροδεξιάς παραστρατιωτικής οργάνωσης Organisation Armée Secrète‎‎ άρπαξε περί τα 50 εκατ. φράγκα (περίπου 40 εκατ. ευρώ το 2023), άφησε πίσω του, γραμμένο με κιμωλία σε έναν από τους τοίχους του χρηματοκιβωτίου, ένα μήνυμα για την αστυνομία: «Χωρίς όπλα, χωρίς βία και δίχως μίσος». «Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν είμαι ιδιοφυΐα ή ένα αρχ…δι», είχε πει έπειτα από χρόνια ο ίδιος ο Αλμπέρ Σπατζαρί σε συνέντευξη που παραχώρησε, ως φυγάς.

Τι σχέση έχει όμως με το παρόν ο γάλλος τζέντελμαν ληστής; Πριν από δύο μήνες, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ της Νις και της Παρί Σεν Ζερμέν, ο Αλμπερ Σπατζαρί τιμήθηκε από τους οπαδούς της ομάδας της Νίκαιας με ένα τεράστιο πανό, με το πρόσωπό του και εκείνο του Τζουζέπε Γκαριμπάλντι (επαναστάτη και ήρωα της ενοποίησης της Ιταλίας, ο οποίος γεννήθηκε στη Νίκαια), το οποίο κάλυπτε ολόκληρη την κερκίδα των φανατικών οπαδών της Νις. Κάτω από τα πρόσωπα των δύο ηρώων των ultras της τοπικής ομάδας υπήρχε η επιγραφή: «Νοοτροπία της Νίκαιας». Φυσικά, ο Σπατζαρί δεν υπήρξε Γκαριμπάλντι, αλλά γυρίστηκαν γι’ αυτόν ταινίες, όπως επίσης γράφτηκαν μυθιστορήματα, ακόμη και δοκίμια, καθώς δεν σταμάτησε ποτέ να ασκεί μια ιδιότυπη γοητεία στη Γαλλία – και όχι μόνο.

Σήμερα στη Γαλλία «όχι μόνο οι δημοσκοπήσεις επιβραβεύουν την Λεπέν, αλλά υπάρχει και μια δίψα για ανθρώπους της δράσης, για αιφνιδιαστικές ενέργειες, για ριψοκίνδυνες ζωές, για πειρατές όπως τους νοεί το κράτος, μια επιθυμία για πραγματικά ανατρεπτικό μεγαλείο, για γαριβαλδικές καρδιές, για τζέντλεμαν κλέφτες», σχολιάζει ο αρθρoγράφος της Repubblica.

Ο Φραντσέσκο Μέρλο απορρίπτει επίσης την άποψη ότι η κλοπή στο Λούβρο ήταν μια προσβολή της ναπολεόντειας κληρονομιάς. «Αντιθέτως, ο Ναπολέων δραπέτευσε από το Λούβρο, όπως διέφυγε από την Ελβα», γράφει. «Οι Γάλλοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα ιστορικά γεγονότα είναι πάντα ναπολεόντεια και, αν είναι αλήθεια ότι το επίθετο καλύπτει όλες, απολύτως όλες, τις εκδοχές του μεγαλείου, αυτή η ληστεία ήταν σίγουρα ναπολεόντεια. Η καημένη η Γαλλία κατέληξε να επιδεικνύει το μεγαλείο της στην εγκληματικότητα», προσθέτει.

Οσο για τη φυλάκιση του Νικολά Σαρκοζί, «όποια και να ήταν η έκβαση των δικών του, ακόμη και να υπήρχε η απόδειξη της διαφθοράς, η οποία δεν βρέθηκε ποτέ, η ατίμωση της φυλάκισης που επιβλήθηκε σε έναν πρώην πρόεδρο που από σήμερα θα έχει, όπως απαιτεί η χώρα της ισότητας, το δικό του κελί εννέα τετραγωνικών μέτρων, δεν είναι ανατρεπτική, αλλά αντιδραστική», σχολιάζει ο Φραντσέσκο Μέρλο.

«Με έναν πολιτικά ισχυρότερο και, κυρίως, πιο δημοφιλή πρόεδρο από τον Μακρόν, η Γαλλία, που με τη Μασσαλιώτιδα αναμόρφωσε τον κόσμο κατ’ εικόνα και ομοίωση των ανθρώπων και είναι πατρίδα όλων των Ευρωπαίων, θα είχε βρει μια λιγότερο βίαιη λύση και θα είχε σταματήσει αυτή τη στροφή προς τη Νότια Αμερική, όπου η δημοκρατία είναι προαιρετική», συμπληρώνει.

Θυμίζει, δε, ότι η πατρίδα του, η Ιταλία, σε αντίθεση με τη Γαλλία, επέδειξε περισσότερη σύνεση, καταδικάζοντας δικαίως τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, όχι όμως σε κάθειρξη, αλλά να προσφέρει κοινωφελή εργασία παίζοντας πιάνο σε ασθενείς με Αλτσχάιμερ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News