Η Opel είχε βρει, όπως επιτυχημένα συνήθιζε, την επανάληψη του οικογενειακού σεντάν. Το Vectra είχε εκείνα τα στοιχεία που η γερμανική εταιρεία (εποχές προ Stellantis) ήξερε ότι θα έβρισκαν στέγη στον οδηγό της διπλανής πόρτας. Αβανταδόρικο τετράθυρο, κανονικό πορτμπαγκάζ, τρεις όγκοι τακτοποιημένοι και σένιοι, γενναιόδωρος εξοπλισμός και αδιάφορο σε αίσθηση τιμόνι και κιβώτιο.
Είναι απορίας άξιον πώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, στο Ρούσελχάϊμ, στο κεντρικό εργοστάσιο της εταιρείας, είχαν τόσο αδιάφορες σχέσεις με τα δύο τελευταία εξαρτήματα σύνδεσης με τον οδηγό. Δεν μιλάμε για Opel/Vauxhall Speedster ή και για εκείνο το ενδιαφέρον Astra OPC που έκαναν τη διαφορά, μιλάμε για την πολλή μάζα παραγωγής.
Ενιγουεϊ, το Vectra (ή Vauxhall στη Μ. Βρετανία) πούλαγε σα ζεστό ψωμί και αναρίθμητοι πάτερ φαμίλιας έχωσαν παιδιά, σκυλιά, μπαγκάζια και ό,τι κουβαλούσαν σε ζωή και έτερον ήμισυ μέσα στο αρκετά στιβαρό, για την εποχή, πλαίσιο.
Ε, αυτό που μόλις διάβασες, το πλαίσιο, μαζί και το βασικό τετράθυρο αμάξωμα, ήταν ό,τι έμειναν για τη μεταμόρφωση του φιλήσυχου Vectra στο «πιο-άγριο-δε-γίνεται» Opel της εποχής. Το εικονιζόμενο, του 1997, ήταν ένα από τα αγωνιστικά όπλα που είχαν ετοιμαστεί για τη συμμετοχή στο Βρετανικό Πρωτάθλημα Τουρισμού, το ξακουστό ΒΤCC. Σύμφωνοι, εκεί, όπως είπαμε, τα Opel τα έλεγαν Vauxhall, αλλά όλοι ξέραμε την κολεγιά των βαφτιστικών.
Αχ, αυτό το BTCC. Και να μη σκάμπαζες γρι αγγλικά, ακόμα κι αν τα ‘ξερες σε επίπεδο «του νόου ας μπέτε», που ΄λεγε και η Παπαδοπούλου, αν σου άρεσε ο άκρατος ανταγωνισμός στις πίστες, τότε αυτό ήταν το πρωτάθλημα που γούσταρες. Εντάξει, ήταν και το DTM, το αντίστοιχο γερμανικό, όμως στο Νησί είχαν καταφέρει να εκτοξεύσουν σε μαχητικότητα, σασπένς και προβολή πιο «ταπεινά» καθημερινά αυτοκίνητα.
Για παράδειγμα, τα Vectra, τα Renault Laguna, τα Nissan Primera ήταν τέτοιες περιπτώσεις. Τελείως οικογενειακά τετράθυρα, αυτά που οδηγούσε ο καθείς, μεταλλαγμένα σε απόλυτες αγωνιστικές κατασκευές. Πώς να μη συνδεθεί βλέποντάς τα τόσος κόσμος; Ήταν σα να του ‘λεγαν «δες πού μπορεί να φτάσει το αυτοκίνητό σου».
Εννοείται πως όλο αυτό ήταν φαντασίωση. Το αυτοκίνητο που βλέπετε δεν έχει καμία σχέση με αυτό του κυρ-Χαράλαμπου, απέναντι απ΄το σπίτι σου. «Κτισμένο» γύρω από έναν περίπλοκο ορυμαγδό σωλήνων (βλέπε, roll cage), με τη θέση οδήγησης και την κολώνα του τιμονιού μετατοπισμένες προς το κέντρο για καλύτερη κατανομή βάρους, εξελιγμένες αναρτήσεις, ό,τι πιο εστιασμένο σε περιφερειακά, φρένα, κιβώτια και, βέβαια, κορύφωση απόδοσης περί τους 300 ίππους από το μοτέρ διά χειρός Swindon.
Για την ιστορία, τα Super Touring έλαμψαν σαν τον ήλιο για σχεδόν δέκα χρόνια. Ωστόσο, έπεσαν θύματα της ίδιας τους της επιτυχίας. Με τόσο τεράστιο ενδιαφέρον, ήρθε και η τεράστια πίεση για νίκη, οπότε οι κατασκευαστές ξεπέρασαν ευατούς σε κοστολόγια. Μαζί ήρθαν και οι αμοιβές των οδηγών με πολλά εκατομμύρια λίρες στα συμβόλαιά τους, παρέα με προϋπολογισμούς διψήφιων εκατομμυρίων. Πολύ χρήμα που δεν ερχόταν με το παραπάνω «πίσω» στις εκθέσεις της Opel, της Renault, της Nissan ή της Volvo. Ετσι, ουσιαστικά ολόκληρη η περίοδος των σταρ των Super Touring κατέρρευσε.
Παρόλα αυτά, οι μάχες στο BTCC άφησαν εποχή. Ακόμα κι αν είστε νεότεροι, με καλά αγγλικά αλλά χωρίς να ξέρετε γρι από το BTCC, ευτυχώς υπάρχει και το YouTube. Για τους υπόλοιπους που το ζήσαμε κάποτε από τους δέκτες (sic) και δανεικές βιντεοκασέτες, υπάρχει και αυτό εδώ προς οφθαλμολαγνείαν. Βγαίνει σε δημοπρασία αυτές τις ημέρες, είναι ατόφιο Vectra από τον πόλεμο με πλούσιο αγωνιστικό βιογραφικό και, αν τυχόν σας βρίσκονται πρόχειρες αρκετές χιλιάδες ευρώ, ίσως είναι πολύτιμη προσθήκη σε κάποιο συλλεκτικό γκαράζ. Πουλάτε νεφρό, παίρνετε αυτό.
