Οταν, τον Φεβρουάριο του 1990, η BMW παρουσίασε την πρώτη γενιά του BMW Σειρά 8, σκοπός της ήταν να φτιάξει ένα πολυτελές και γρήγορο κουπέ μεγάλου τουρισμού. Όμως σε μία εποχή που η επιθυμία για την απόλυτη ταχύτητα και την κυριαρχία στις κορυφογραμμές την σπορ οδήγησης είχε ήδη χαραχθεί από τα Porsche 9 59, Lamborghini Diablo και Jaguar ΧJ220, το πανέμορφο BMW δεν είχε τα φόντα να τα ανταγωνιστεί.
Εκτός, εάν επενέβαινε δραστικά το τμήμα M της εταιρείας και μεταμόρφωνε το Ε31 σε μία βολίδα μαζί με τις αναγκαίες τροποποιήσεις. Άλλωστε με έναν αεροδυναμικό συντελεστή της τάξης του 0,20 (καλύτερο από των προναφερομένων Porsche Jaguar ακόμα καθώς και του McLaren F1) η βάση ήτανε εξαιρετική για υψηλές ταχύτητες.
Παρόλα αυτά οι μηχανικοί τοn βελτίωσαν κι άλλο. Συγκεκριμένα, αφαίρεσαν τους αναδιπλούμενους (pop-up) προβολείς, τόσο για λόγους άλλους αεροδυνομικής όσο και για την χωροταξία κάτω από το καπό, φρόντισαν να βάλουν μεσαία κολόνα στο αμάξωμα που κανονικά δεν είχε και βέβαια ασχολήθηκαν με το πιο βασικό, τον κινητήρα.
Όταν η BMW είχε παρουσιάσει την έκδοση 850 CSI με τον 12κύλινδρο κινητήρα των 5,6 λίτρων και τους 380 ίππους, το πακέτο ήταν μια χαρά για το σκοπό χρήσης του αυτοκινήτου. Όμως για την περίπτωση ενός BWM Μ8 ο κινητήρας ήταν λίγος. Έτσι, εξελίχθηκε περαιτέρω με νέες κυλινδροκεφαλές, ξηρό κάρτερ και τελική απόδοση 640 ίππων. Για να υπάρχει και μία τάξη μεγέθους η Bugatti EΒ110 απέδιδε 603 PS και η Diablo GT «μόνο» 575 ίππους.
Επίσης, οι μηχανικοί του τμήματος Μ Division χρησιμοποίησαν ελαφριές πόρτες και καπό του πορτμπαγκάζ και ένα μπροστινό χωρίς φώτα αλλά με τις θυρίδες αερισμού που μπορείτε να δείτε στις φωτό.
Στο δε εσωτερικό η πολυτέλεια πήρε περισσότερο τη θέση μιας αγωνιστικής ατμόσφαιρας με μπάκετ καθίσματα της Recaro, το πίσω κάθισμα πήγε στον αγύριστο και προστέθηκαν στρώσεις αλκαντάρα.
Παρά τις καλές αρχικές προθέσεις και το φιλόδοξον του πράγματος, το BMW M8 ποτέ δεν πήρε την τελική έγκριση να βγει στην παραγωγή. Από την πλευρά της εταιρείας ήταν κατανοητό καθώς είχαν προϋπάρξει οικονομικές αποτυχίες, όπως, για παράδειγμα, με το Μ 1 και έτσι στο παιχνίδι «αλήθεια ή θάρρος» υπερίσχυσε το πρώτο.
Παρόλα αυτά κανείς δεν ξέρει αν το εγχείρημα έπαιρνε σάρκα και οστά τι θα έχει καταφέρει να κάνει απέναντι στον ανταγωνισμό της εποχής. Ας μείνουμε με την απορία. Ένα και μόνο κομμάτι. Αυτό.
