Η εικόνα είναι σπαρακτική, αλλά επαναλαμβανόμενη. Ο ταγματάρχης Σερχίι Λάζιουκ χτυπά την πόρτα ενός σπιτιού, ή ενός εργασιακού χώρου, προετοιμασμένος να μεταφέρει τη θλιβερή είδηση του θανάτου ενός νεαρού στρατιώτη στο μέτωπο – και βρίσκεται αντιμέτωπος με τις κραυγές και τους θρήνους, ή τον βουβό πόνο, της απαρηγόρητης μάνας, της πονεμένης συζύγου, των ορφανών παιδιών.

Αυτή είναι η σκληρή αποστολή του Λάζιουκ – να αναγγέλλει τον θάνατο στρατιωτών σε οικογένειες της πόλης Λβιβ στη δυτική Ουκρανία. Συχνά είναι αναγκασμένος να το κάνει έως και τρεις φορές μέσα στην ίδια ημέρα. Οι συνάδελφοί του, που θεωρούν ότι αυτή είναι η χειρότερη δουλειά στον ουκρανικό στρατό, διστάζουν να καλύψουν τις υποχρεώσεις του, οπότε ο ταγματάρχης σπανίως παίρνει άδεια.

Πάντα μεταφέρει τα τραγικά νέα στις οικογένειες των πεσόντων προσωπικά. «Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι ότι οι άνθρωποι έχουν ακόμα ελπίδα», λέει ο ίδιος στην βρετανική Telegraph. «Νομίζουν ότι ίσως έχει γίνει κάποιο λάθος». Στην υπηρεσία του γραφείου στρατολόγησης του ουκρανικού στρατού όπου υπηρετεί, η μονάδα του δεν στέλνει απλώς απρόθυμους νέους άνδρες στο μέτωπο – τους φέρνει πίσω μέσα σε φέρετρα…

Στην τελευταία αναθεώρηση των απωλειών της Ουκρανίας τον περασμένο Φεβρουάριο, ο πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι παραδέχτηκε ότι πάνω από 46.000 Ουκρανοί στρατιώτες είχαν σκοτωθεί στα τρία χρόνια του πολέμου. Δυτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι ο πραγματικός αριθμός των νεκρών είναι πολύ υψηλότερος. Ολοι οι άνδρες ηλικίας 25-60 ετών είναι στρατεύσιμοι, αλλά η ομάδα των πρόθυμων εθελοντών έχει στερέψει προ πολλού.

Η υποχρεωτική επιστράτευση έχει πλέον γίνει κανόνας, καθώς σύμφωνα με τους αξιωματούχους του ουκρανικού στρατού περίπου μισό εκατομμύριο από τους συνολικά 3,7 εκατομμύρια άνδρες της Ουκρανίας σε μάχιμη ηλικία εκτιμάται ότι κρύβονται. Με τις ειρηνευτικές συνομιλίες σε αδιέξοδο και τους μαζικούς βομβαρδισμούς ουκρανικών πόλεων από ρωσικά drones σε πλήρη εξέλιξη, πολλοί στρατεύσιμοι Ουκρανοί δεν βλέπουν πώς μπορεί να τερματισθεί αυτός ο πόλεμος.

Για τον ταγματάρχη Λάζιουκ, αυτό σημαίνει ότι τα ειδοποιητήρια θανάτου που παραδίδει σε οικογένειες σε όλη την Ουκρανία αυξάνονται. Η δουλειά του στο στρατό απέχει έτη φωτός από εκείνη που είχε ως πολίτης πριν το ξέσπασμα του πολέμου – ήταν νομικός σύμβουλος σε μια αρχιτεκτονική εταιρεία. Σύμφωνα με την εκπαίδευσή του, πρώτα τηλεφωνεί στους συγγενείς για να τους ενημερώσει ότι πρέπει να τους παραδώσει μια σφραγισμένη επιστολή αυτοπροσώπως.

Αφού χτυπήσει την πόρτα τους και μοιραστεί το σοκ τους, ο Λάζιουκ συνεχίζει τις επαφές με τις οικογένειες των νεκρών, καθώς κανονίζει μαζί τους τις επιστροφές των σορών, την αναγνώρισή τους στο νεκροτομείο, αλλά και την ταφή τους. Οι περιπτώσεις όπου ο σύντροφος ή οι συγγενείς του νεκρού έχουν ήδη ειδοποιηθεί από τους συμπολεμιστές του, είναι οι μόνες που κάνουν τη θλιβερή αποστολή του λίγο πιο εύκολη.

Κάθε περίπτωση, λέει στην Telegraph, είναι διαφορετική. Κάποιοι παραμένουν ήρεμοι, άλλοι σπαράζουν στο κλάμα, κάποιοι καταρρέουν και χρειάζονται ασθενοφόρο. Στην αρχή, ο Λάζιου συνοδευόταν από έναν πολεμικό ιατρό, που δεν ήταν απαραίτητος αλλά τον έκανε να αισθάνεται πιο ασφαλής. Μετά από δύο εβδομάδες, παρουσίασε συμπτώματα μετατραυματικού άγχους με ταχυπαλμίες και τρέμουλο στα χέρια. Ξεκίνησε να παρακολουθεί εβδομαδιαίες συνεδρίες ομαδικής ψυχανάλυσης.

Αλλά δεν ένιωσε καλύτερα. Πολλοί Ουκρανοί που δεν έχουν ακόμα λάβει το χαρτί της στρατολογίας αποφεύγουν με τρόμο τις στρατιωτικές περιπολίες οι οποίες οργώνουν τους δρόμους του Λβιβ, όπως κάνουν σε κάθε ουκρανική πόλη. Φοβούνται ότι θα χάσουν τη ζωή τους στο μέτωπο και οι οικογένειές τους θα λάβουν το χτύπημα του ταγματάρχη Λάζιουκ στην πόρτα τους. Αυτός ο φόβος έχει οδηγήσει τον ουκρανικό στρατό σε μια κρίση στρατολόγησης.

Οι άνδρες των περιπόλων στρατολόγησης κατανοούν ότι όλοι οι πολίτες της χώρας επιθυμούν τη νίκη, αλλά σχεδόν κανείς δεν θέλει να καταταγεί. Ομως, η επιβίωση της Ουκρανίας εξαρτάται από την αποτελεσματικότητα αυτών των μονάδων να στείλουν όσο το δυνατόν περισσότερους στρατιώτες στο μέτωπο. Αναγκάζονται να κυκλοφορούν καμουφλαρισμένοι στις πόλεις, να σταματούν και να σέρνουν από τους δρόμους νεαρούς Ουκρανούς για να καταταγούν στο στρατό.

Οι στρατιώτες των μονάδων του Εδαφικού Κέντρου Στρατολόγησης (TSK) αισθάνονται παρεξηγημένοι και αντιμετωπίζονται εχθρικά στους δρόμους. Ο ρόλος τους έχει γίνει σημείο ανάφλεξης στην Ουκρανία. Οι περισσότεροι δεν λατρεύουν τη δουλειά τους, αλλά γνωρίζουν ότι αν καταρρεύσει το μέτωπο, η χώρα τους θα χαθεί. Κάποιοι χρησιμοποιούν τις ικανότητες που έχουν αποκτήσει από τις προηγούμενες δουλειές τους για να αποκλιμακώνουν τις αντιπαραθέσεις με το κοινό.

Πολλοί από τους εγγεγραμμένους στα στρατιωτικά μητρώα της Ουκρανίας κρύβονται από την αρχή της ρωσικής εισβολής ώστε να αποφύγουν τη θητεία. Αλλοι εγκαταλείπουν τις μονάδες τους μετά από μια άδεια, μη ανανεώνοντας τα προσωπικά στοιχεία τους, με την ελπίδα να μην βρεθούν από τις αρχές και να μην σταλούν εκ νέου στο μέτωπο.

Την ώρα που πολλοί νεαροί Ουκρανοί ψάχνουν τρόπους να αποφύγουν την στράτευση, κάποιοι ξένοι εθελοντές μεγαλύτερης ηλικίας, χωρίς ίχνος στρατιωτικής εμπειρίας, συρρέουν στα γραφεία στρατολόγησης για να βοηθήσουν στην καταπολέμηση της ρωσικής επιθετικότητας. Ερχονται από όλα τα σημεία του πλανήτη – άλλοι για να αποφύγουν προσωπικά τους προβλήματα και άλλοι για να ξεφύγουν από τα οικονομικά τους αδιέξοδα.

Οι ξένοι εθελοντές στον ουκρανικό στρατό μπορούν να επιλέξουν το μέτωπο όπου επιθυμούν να πολεμήσουν, με τους υπεύθυνους της στρατολογίας να τους δίνουν σειρά επιλογών μεραρχιών που έχουν ελλείψεις στρατιωτών. Αλλά το πρόβλημα της Ουκρανίας είναι ότι οι ευρωπαϊκές χώρες του «συνασπισμού των προθύμων» δεν στέλνουν στρατεύματα στη χώρα. Οι Ουκρανοί γνωρίζουν ότι πρέπει να αντισταθούν μόνοι τους απέναντι στη ρωσική πολεμική μηχανή.

Ο ταγματάρχης Λάζιουκ στέκεται ανάμεσα στο πλήθος των συγγενών που κηδεύουν δύο στρατιώτες στο νέο στρατιωτικό νεκροταφείο του Λβιβ, το οποίο χτίστηκε γιατί το παλιό γέμισε λίγο μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής το 2022. Λίγες ημέρες νωρίτερα έχει ειδοποιήσει τις δύο οικογένειες για το χαμό των ανθρώπων τους και τους έχει βοηθήσει να αναγνωρίσουν τις σορούς τους στο νεκροτομείο.

Στην τσέπη του σακακιού του υπάρχει μια νέα επιστολή που πρέπει να παραδώσει σε μια άλλη ανυποψίαστη οικογένεια μόλις τελειώσουν οι κηδείες. Ο Λάζιουκ επιθυμεί διακαώς το τέλος του πολέμου, αλλά γνωρίζει ότι το δύσκολο έργο του δεν θα σταματήσει μετά την πτώση της τελευταίας οβίδας και την εκτόξευση της τελευταίας σφαίρας στο μέτωπο.

Θα υπάρχουν άνδρες που θα πρέπει να βρεθούν, που εξακολουθούν να αγνοούνται, πτώματα που θα χρειαστεί να επιστραφούν από κατεχόμενες περιοχές, ίσως και από ρωσικά εδάφη. Η διαδικασία μπορεί να πάρει πολλά χρόνια. Αλλά ο ταγματάρχης θεωρεί ότι η αποστολή του να ενημερώνει τους συγγενείς των πεσόντων είναι το κάλεσμά του. «Φοβούνται λιγότερο όταν είμαι δίπλα τους», λέει με συγκίνηση στην Telegraph.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News