Οταν ο Μπενιαμίν Νετανιάχου ετοιμαζόταν να κερδίσει τις εκλογές του 1996 στο Ισραήλ, η Λέα Ράμπιν, χήρα του πρόσφατα, τότε, δολοφονημένου πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν, ικέτευε τους ψηφοφόρους να μην αφήσουν να πάει χαμένος ο θάνατος του συζύγου της από χέρι ακροδεξιού εξτρεμιστή.
Οι εκκλήσεις της όμως αγνοήθηκαν, σημειώνουν οι Times του Λονδίνου. Είχαν περάσει τρία χρόνια από τη στιγμή που ο Ράμπιν, πρώην σκληροπυρηνικός στρατηγός, είχε χαμογελάσει διστακτικά καθώς έσφιγγε το χέρι του Γιάσερ Αραφάτ στον Λευκό Οίκο, εγκαινιάζοντας τις Συμφωνίες του Οσλο που υπόσχονταν ειρήνη μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων.
Εκείνη η συμφωνία είχε την υποστήριξη της πλειοψηφίας και στις δύο πλευρές, όμως οι μεγαλύτεροι αντίπαλοί της προέρχονταν από δύο μέτωπα: τον Νετανιάχου, τότε ηγέτη της ισραηλινής αντιπολίτευσης, και τη Χαμάς στα παλαιστινιακά εδάφη.
Ενα κύμα επιθέσεων αυτοκτονίας από τη Χαμάς δηλητηρίασε την ισραηλινή κοινή γνώμη και βοήθησε τον Νετανιάχου να κερδίσει την εξουσία. Ακολούθως, έκανε ό,τι μπορούσε για να υπονομεύσει τις Συμφωνίες του Οσλο, όπως αργότερα παραδέχτηκε ο ίδιος. Το ίδιο έκανε και η Χαμάς.
Περισσότερα από τριάντα χρόνια αργότερα, γράφουν οι Times, οι δύο πλευρές έρχονται αντιμέτωπες με έναν νέο «οδικό χάρτη» ειρήνης, τον οποίο καμία δεν έχει διάθεση να στηρίξει.
Για τη Χαμάς, η ιδέα να παραδώσει τα όπλα και να αποχωρήσει οικειοθελώς έπειτα από έναν πόλεμο που κατέστρεψε τη Γάζα, όπως απαιτεί η αμερικανική πρόταση που παρουσιάστηκε τη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου, είναι αδιανόητη. Η οργάνωση έχει θέσει την κυριαρχία της πάνω από κάθε άλλο κριτήριο.
Για τον Νετανιάχου, ένα σχέδιο που προβλέπει την πλήρη αποχώρηση του Ισραήλ από τη Γάζα και την έναρξη συνομιλιών για πιθανό παλαιστινιακό κράτος έρχεται σε αντίθεση με την ίδια του την πολιτική πορεία και προσωπική αποστολή.
Το σχέδιο περιγράφει μια μακρά διαδικασία με όλο και δυσκολότερα στάδια. Ξεκινά με την απελευθέρωση των 48 ομήρων –ζωντανών και νεκρών– μέσα σε 72 ώρες, κάτι που ίσως να είναι πρακτικά αδύνατο. Στη συνέχεια προβλέπει τη δημιουργία διοίκησης χωρίς τη Χαμάς, παρότι αυτή παραμένει η μόνη δύναμη στη Γάζα που μπορεί να επιβάλλει αποφάσεις και δεν προτίθεται να παραδώσει τον έλεγχο.
Το σχέδιο ζητά από το Ισραήλ να αποσύρει όλες τις δυνάμεις του από τη Γάζα, κάτι που θα μπορούσε να διαλύσει τον εύθραυστο δεξιό συνασπισμό του Νετανιάχου, να οδηγήσει σε εκλογική ήττα και να ανοίξει τον δρόμο για την καταδίκη του στη δίκη για διαφθορά.
Ωστόσο, επισημαίνουν οι Times, το χρονοδιάγραμμα για την ισραηλινή αποχώρηση ή για την ανάληψη διοίκησης από την Παλαιστινιακή Αρχή παραμένει ασαφές και εξαρτάται από πολλές προϋποθέσεις, τις οποίες και οι δύο πλευρές μπορούν εύκολα να χρησιμοποιήσουν για να καθυστερήσουν την εφαρμογή.
Δίπλα στον Τραμπ στον Λευκό Οίκο, ο Νετανιάχου φάνηκε να αγκαλιάζει το σχέδιο. Ομως, κρίνοντας από το παρελθόν, ο «Χουντίνι» της ισραηλινής πολιτικής μάλλον θα αρχίσει να ψάχνει τα παραθυράκια που θα του επιτρέψουν να ξεφύγει από οποιαδήποτε δέσμευση. Αλλωστε, όπως υπενθύμισε πρόσφατα στους Ισραηλινούς σε ομιλία του, έχει εργαστεί σκληρά όλα αυτά τα χρόνια για να αποτρέψει την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, παρά τη διεθνή πίεση.
Τον Απρίλιο, ο ισραηλινός πρωθυπουργός είχε αποδεχθεί μια προηγούμενη αμερικανική πρόταση για εκεχειρία 60 ημερών στη Γάζα, με αντάλλαγμα την απελευθέρωση τουλάχιστον των μισών ομήρων, και προκάλεσε τη Χαμάς να συμφωνήσει. Οταν η παλαιστινιακή οργάνωση αποδέχτηκε τους όρους τον Αύγουστο, ύστερα από μήνες σκληρών διαπραγματεύσεων και συνεχιζόμενης αιματοχυσίας, ο Νετανιάχου είχε ήδη ανεβάσει τον πήχη με νέες απαιτήσεις.
Μετά την αλλοπρόσαλλη πορεία του Τραμπ στην προσπάθειά του να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, πότε στηρίζοντας το Κίεβο και πότε τη Μόσχα, ο Νετανιάχου ίσως ποντάρει και στη βραχύβια συγκέντρωση του αμερικανού προέδρου, καθώς και στην τάση του να αλλάζει στάση από τη μια στιγμή στην άλλη.
