Ο Μαρκ Κάρνι εδώ και καιρό έχει μια απλή θέση για την αντιμετώπιση των κρίσεων: «Αυτός που έχει ένα σχέδιο κερδίζει εκείνον που δεν έχει κανένα». Η ταχεία άνοδός του στην κορυφαία πολιτική θέση του Καναδά αποδεικνύει ότι έχει δίκιο. Η εκλογική νίκη του, τη Δευτέρα 28 Απριλίου, διαμορφώθηκε, παρ’ όλα αυτά, από μια σειρά τυχαίων γεγονότων που συνδέονταν περισσότερο από τις περιστάσεις παρά με κάποιο σχολαστικό σχεδιασμό, γράφει ο Guardian.

Πριν από έξι μήνες, το Φιλελεύθερο κόμμα του βρισκόταν σε βαθιά κρίση, από την οποία φαινόταν αδύνατον να μπορέσει να ανακάμψει. Στα τέλη Οκτωβρίου, σχεδόν 25 βουλευτές των Φιλελεύθερων υπέγραψαν μια επιστολή ζητώντας από τον τότε πρωθυπουργό, Τζάστιν Τριντό, να παραιτηθεί, εν μέσω φόβων ότι η αντιδημοτικότητά του θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια συντριπτική εκλογική ήττα. Επίσης, η εκλογική βάση του κόμματος ζητούσε να γίνουν εσωκομματικές εκλογές για την ηγεσία.

Οι Συντηρητικοί είχαν ήδη επιχειρήσει να ρίξουν την κυβέρνηση με προτάσεις μομφής, καθώς «ακόνιζαν τα δόντια τους» για τις ομοσπονδιακές εκλογές.

Ο ηγέτης των Συντηρητικών, ο λαϊκιστής Πιερ Πουαλιέβρ, χρησιμοποιούσε κάθε δημόσια εμφάνισή του για να απαιτήσει εκλογές, επικρίνοντας την κυβέρνηση για την αναποτελεσματική αντίδρασή της στην κρίση στέγης και κόστους ζωής που αντιμετώπιζε η χώρα.

Οι Φιλελεύθεροι, θυμίζει ο Guardian, υστερούσαν των Συντηρητικών κατά περισσότερες από 20 μονάδες και οι δύο βασικοί δημοσκόποι της χώρας έδιναν πιθανότητες νίκης των Συντηρητικών άνω του 99%.

Η άρνηση του Τριντό να παραιτηθεί προκάλεσε αντιδράσεις στο εσωτερικό του Φιλελεύθερου κόμματος, ειδικά αφότου ο Τζο Μπάιντεν παραιτήθηκε υπέρ της Κάμαλα Χάρις.

«Ο Τριντό δεν ήθελε να φύγει. Οι άνθρωποι στο κόμμα, όμως, ήθελαν να φύγει, ακόμα και αυτοί που δεν μιλούσαν δημόσια. Περίμεναν να κάνει το σωστό, και δεν το έκανε», εξήγησε στον Guardian η Λόρι Τέρνμπουλ, διευθύντρια της σχολής Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Νταλχάουζι.

Δεν υπήρχε προφανής διάδοχος στο κόμμα ούτε σαφής αίσθηση πολιτικής πορείας που θα μπορούσε να αντιστρέψει τα ζοφερά δημοσκοπικά αποτελέσματα. Ακόμα κι αν ο Τριντό ενέδιδε στην αυξανόμενη πίεση, μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου απέμεναν 30 ημέρες κοινοβουλευτικών συνεδριάσεων, δίνοντας στους Συντηρητικούς άφθονες ευκαιρίες να επιτεθούν στους «ακέφαλους» Φιλελεύθερους, στη Βουλή των Κοινοτήτων.

Τελικά, ένα μείγμα εξωτερικών δυνάμεων και εσωτερικών διαμαχών έριξε τον πρωθυπουργό.

Στα τέλη Δεκεμβρίου, η Κρίστια Φρίλαντ, υπουργός Οικονομικών του Τριντό –και μία από τις στενότερες συμμάχους του– παραιτήθηκε, αφού ενημερώθηκε ότι το αφεντικό της ήθελε να την αντικαταστήσει με τον Κάρνι, προκειμένου να βελτιώσει τα οικονομικά διαπιστευτήρια της αντιδημοφιλούς κυβέρνησής του. Η καυστική επιστολή παραίτησης της Φρίλαντ έφερε το κόμμα σε αναβρασμό.

Λίγο αργότερα, γράφει ο Guardian, ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε ένα μεγάλο δώρο στους Φιλελεύθερους: άρχισε να λέει ότι οι ΗΠΑ θα έπρεπε να προσαρτήσουν τον Καναδά και να τον καταστήσουν την 51η πολιτεία τους, μια αποστολή που, όπως είπε, θα μπορούσε να επιτευχθεί με οικονομικό καταναγκασμό.

«Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι η υποψηφιότητα του Κάρνι θα είχε διαφορετικό αντίκτυπο εάν δεν είχε προηγηθεί αυτή η κρίση», είπε στον Guardian ο Πίτερ Ντονόλο, διευθυντής επικοινωνίας του πρώην πρωθυπουργού του Καναδά, Ζαν Κρετιέν. «Θα είχε κάνει, πιθανώς, περισσότερα λάθη και θα είχε υποστεί περισσότερη κριτική και έλεγχο για όσα ήδη έκανε».

Πράγματι, σημειώνει ο Guardian, o Κάρνι έκανε σημαντικά λάθη κατά τη διάρκεια της σύντομης προεκλογικής εκστρατείας, ενώ ήταν εμφανής και η δυσφορία του όταν αναγκαζόταν να απαντήσει σε επίμονα ερωτήματα σχετικά με τις μεταφορές επενδύσεων σε υπεράκτιους λογαριασμούς στα Νησιά Κέιμαν, όταν εργαζόταν ως στέλεχος στην επενδυτική εταιρεία Brookfield.

«Ομως, επειδή το υπόβαθρό του είναι τόσο συγκεκριμένο, φαινόταν σχεδόν έτοιμος για αυτήν τη στιγμή», είπε ο Ντονόλο. Το βασικό είναι ότι οι Συντηρητικοί δεν πρόλαβαν να εκμεταλλευτούν τα λάθη του αυτά.

Στην πολιτική, η χρονική συγκυρία είναι συχνά ο πιο σημαντικός παράγοντας. «Η στιγμή της αποχώρησης του Τριντό ήταν τέλεια. Ο Κάρνι δεν ανέλαβε μετά από μια παρατεταμένη διαδικασία ηγεσίας που θα διέλυε το κόμμα. Και, ο ίδιος μπορούσε να δικαιολογήσει την άμεση προσφυγή στις κάλπες επειδή δεν είχε έδρα. Δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για τους Συντηρητικούς να αρχίσουν πραγματικά να κινητοποιούνται εναντίον του», εξηγεί η Τέρνμπουλ και καταλήγει:

«Τελικά, ο Κάρνι ήταν ο σωστός υποψήφιος τη σωστή στιγμή, ο Πιερ Πουαλιέβρ ήταν ο σωστός υποψήφιος για μια διαφορετική στιγμή, αυτήν που τελείωσε πριν οι Συντηρητικοί καταφέρουν να πάρουν αυτό που ονειρεύονταν: να κερδίσουν τις εκλογές εναντίον του Τζάστιν Τριντό».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News